Editie september 2014

Er zijn ook woorden van voorbijgaande aard. Opeens steken ze de kop op, de goegemeente hoort ze en denkt ‘dat is iets voor mij, daar klink ik interessanter door’ en dan is er geen houden meer aan: heel Nederland (vooral de jongens en meisjes van de radio en de televisie) is verslaafd.

Niet lang geleden was bijvoorbeeld ‘zeg maar’ populair. ‘Gisteren moest ik zeg maar op werkbezoek bij mijn moeder in het verpleegtehuis.’ Op het hoogtepunt van de aanstellerij hoorde je wel eens: ‘Gisteren zeg maar moest ik zeg maar op werkbezoek bij mijn moeder in het verpleegtehuis van zeg maar de stad, want zo noem ik mijn dorp graag, laten we maar zeggen.’ De plaag raast met iets verminderde kracht nog steeds door het land. Maar er is concurrentie gekomen, ‘zeg maar’ moet oppassen dat ze de toppositie niet kwijtraakt.

 ‘Gisteren moest ik zeg maar op werkbezoek bij mijn moeder in het verpleegtehuis.’ 

Vraag van de presentator: ‘Hoe bent u daarachter gekomen?’ (De gast in het programma heeft last van schapen in de sloot.) Antwoord: ‘U moet zich voorstellen dat ik in Friesland woon.  Weilanden, sloten …’

‘U moet zich voorstellen’? Denkt die vent dat ik zijn sublieme formuleringen niet zou begrijpen als hij begint met ‘ik woon in Friesland’? Denkt hij, om mij een handje te helpen, met klem te moeten aanbevelen dat ik me zijn provincie moet voorstellen? Gaat hij er misschien van uit dat ik op de hoogte ben van heel zijn leven en werken en dat ik er zeker van was dat hij al dertig jaar in New York woonachtig is, samen met supermodel Monica Bellucci, met wie hij een verhouding kreeg toen ze geen weerstand kon bieden aan zijn enorme charmes terwijl hij gewoon over het trottoir liep, op weg naar de warme bakker en een croissant?

Geldt zijn waarschuwing alleen voor Friesland? Of zal ik indien het Zeeland betreft uit een heel ander vaatje moeten tappen, bijvoorbeeld me onderdompelen in een Zen-stilte van een kwartier aleer zover te zijn dat ik eventueel kans heb te kunnen bevatten dat hij gaat zeggen in Zeeland te wonen?

Het is de aanstelleritis die ze ertoe aanzet. Imitatiegedrag ook. Erbij willen horen.

Op een gegeven moment spreek je volledig op automatische piloot nog slechts teksten van derden.