Editie maart 2015

In mijn hoofd liep het verkeer vast. Vrouw en Paard, is dat geen magazine bij het maandblad Man en Paard? Of bedoelde hij gewoon vrouw en paard en zijn wij, de man en paard-zeggers niet meer van deze tijd?

‘Noem dan vrouw en paard!’ heeft me dagenlang door het hoofd gespookt. Ik zal het voortaan ook doen, het lijkt me grappig zo te spreken, maar waarschijnlijk met veel moeite.

Ik verzucht ook wel eens: ‘Man man, rustig aan, niet zo opgewonden.’ Moet je dan ‘vrouw vrouw, rustig, niet zo opgewonden’ zeggen wanneer de geadresseerde persoon een vrouw is? Staat men dan niet voor gek met dat emancipatoire purisme?

Toch gaan we het proberen, ik ben er voor, taal kan discrimineren. Mijn vader schold me vroeger uit voor ‘Turk’ als ik van het voetbal op een weiland met een smerige korte broek en modder aan de handen thuiskwam. Waarom de Turken erbij werden gehaald, men weet het niet, maar niet één keer heb ik gedacht: ‘Ik ben een vieze Turk uit Constantinopel.’ Ik meen ook zeker te weten dat mijn vader een in die tijd gebruikelijke uitdrukking bezigde zonder daarbij aan levensechte Turken en hun vieze land te denken.

Het is beter dat niet te doen. Spreek zonder kwetsen. Wees beleefd. Negeer of onderdruk niet. En dan zegt de presentatrice van een programma over taal dat het loket bevrouwd wordt door Giselinde de Vries. Bevrouwen. Raar werkwoord. Dat komt toch wel erg dicht bij ‘gooi dat maar in de prullenvrouwd’.

Meer oefenstof.

Een vrouw een vrouw, een woord een woord. Met vrouw en muis vergaan. Zij is vrouws genoeg. Met vrouw en macht.

Emancipatie moet. De vrouw dient bij overheid en bedrijf exact hetzelfde te verdienen wat een man ook aan honorarium krijgt, leve de gelijkstelling en weg met de discriminatie, ‘op de man af’ mag ‘op de vrouw af’ zijn, het loket wordt door Giselinde bemand.

En tijdens het tikken begin ik weer te twijfelen.